Militarystyka Survival Ekwipunek

Xiaro

Po 20-letniej służbie skontrolowano stan kadłuba, każdą blachę szczegółowo prześwietlono promieniami Roentgena. Ustalono w ten sposób stan zaawansowania korozji, którą zlikwidowano m.in., piaskowaniem. Zmniejszono przez to grubość blachy od 1 do 1,5 mm, lecz pozwoliło to na dalszą, bezpieczną służbę okrętów w następnych latach. Przedłużono kadłub okrętu dodając nową sekcję, którą zbudowała firma Kvaerner Grug z Oslo, oraz zamontowano m.in. właz ewakuacyjno-transportowy. Okręty wyposażono również w nową antenę kompleksu hydrolokacyjnego umieszczoną na grzbiecie kadłuba. Wyposażono okręty w nowe środki łączności radiowej pozwalające na utrzymanie kontaktu na częstotliwościach średnich, długich i ekstremalnie długich, zarówno w zakresie przekazu informacji jawnych i utajnionych, według wszystkich aktualnych standardów NATO.

Zamontowano dwa nowe radary: nawigacyjny Kelvin Hughes Typ 1007 i urządzenie rozpoznania radioelektronicznego Argo. Dla polepszenia możliwości bojowych okrętów zamontowano również nowy kompleks hydrolokacyjny CSU-83 (DBQS-21) oferowany przez niemiecką firmę STN Atlas Elektronik. W jego skład wchodzi m.in., stacja aktywno - pasywna z anteną cylindryczną CSU 3-4, pasywna stacja pomiaru odległości PRS 3-15. Istotnym walorem CSU-83 jest zastosowany cyfrowy system obróbki informacji hydrolokacyjnej SIP-3 pozwalający na szybkie skanowanie obszaru i automatyczne śledzenie 8 celów jednocześnie. Wszystkie zadania dowodzenia wykonuje przede wszystkim system MSI-70U, który jest obsługiwany przez dwóch operatorów. System charakteryzuje się bardzo małym czasem reakcji i bardzo szybko ostrzega o najbardziej niebezpiecznych obiektach wokół okrętu. Pozwala również na gromadzenie danych o wykrytych i namierzonych sygnałach.

UZBROJENIE:

Okręty typu Kobben zostały wyposażone w 8 wyrzutni torpedowych kal 537 mm. Początkowo okręty tego typu były uzbrojone w torpedy amerykańskie Mk 16 (cieplne) i Mk 37 Mod 0 (elektryczne). W drugiej połowie lat 70. zostały przezbrojone w dwa nowe typu torped - ciężkie do zwalczania okrętów nawodnych i lżejsze (ale nie lekkie), głównie pomyślane jako broń do walki z wrogimi okrętami podwodnymi. Pierwszy typ torpedy to szwedzka Tp 613, która została wprowadzona do uzbrojenia w 1972 r. Torpedy te zostały wyposażone w napęd cieplny z nadtlenkiem wodoru jako utleniaczem, dzięki takiemu rozwiązaniu zwiększono jej zasięg przy prędkości maksymalnej. Zredukowano również ślad torowy, który zostawia torpeda kierując się w stronę celu, co zdecydowanie utrudnia wizualne wykrycie torpedy. Drugim typem torpedy która weszła do uzbrojenia tego typu okrętów w 1976 r., była amerykańska torpeda NT37C. Ma ona napęd termiczny przejęty z torpedy Mk 46 Mod I, powszechnie znanym pod kryptonimem OTTO II. Torpeda ta ma mniejszy kaliber, wymiary i masę od Tp 613. Do jej strzelania z wyrzutni torpedowej stosowane są specjalne wkładki redukcyjne.

HISTORIA OKRĘTU:

W latach 60. Królewska Marynarka Wojenna Norwegii nie przedstawiała zbyt wielkiej wartości bojowej, posiadała okręty w większości pamiętające czasy II wojny światowej. W skład norweskiej marynarki wchodziło m.in. 8 przestarzałych okrętów podwodnych, które postanowiono wycofać i zastąpić nowymi. Okręty te miały zostać zastąpione przez małe okręty Typu 205 budowane w niemieckiej stoczni Rheinstahl-Nordseewerke w Emden (częściowo zakup nowych jednostek został sfinalizowany przez Stany Zjednoczone). Norwegowie postanowili wprowadzić pewne zmiany w konstrukcji nowych okrętów podwodnych, które były na tyle istotne iż otrzymały nowe oznaczenie Typ 207. Wydłużono jednostki o około 1,5 m, zmieniono m.in., sposób rozmieszczenia sterów kierunku, który umieszczono za śrubą i obudowano go z dołu i z góry (w jednostkach Typu 205 ster kierunku umieszczony był w spodniej części kadłuba przed śrubą). W sumie zbudowano 15 okrętów Typu 207.

Początkowo żywotność jednostek była określana na 20-25 lat aktywnej służby. Przewidywano iż w latach 80. okręty te zostaną zastąpione nowymi jednostkami, jednak ze względu na bardzo duże koszty budowy nowoczesnych okrętów podwodnych (Typ 210) dowództwo Marynarki Wojennej Norwegii postanowiło nie rezygnować z części starszych okrętów i zdecydowało się je zmodernizować.

Modernizacja okrętów przebiegała w dwóch etapach. W pierwszym postanowiono poddać kapitalnemu remontowi kadłub okrętu i usunąć stan korozji powstały w wyniku ponad 20-letniej eksploatacji jednostek. W drugim etapie przedłużono kadłub i dodano nową dwumetrową sekcję tuż za kioskiem. Zmodernizowany został napęd, poprzez zastosowanie nowych silników wysokoprężnych i elektrycznych. Wymienione zostały baterie akumulatorów. Zakupione zostały w Stanach Zjednoczonych nowe środki łączności radiowej. Dodano również przed kioskiem właz ewakuacyjno-transportowy oraz antenę kompleksu hydrolokacyjnego na grzbiecie kadłuba. Zamontowane zostały również nowe typy elektroniki bojowej tj. radarów i stacji hydrolokacyjnych.

Zmodernizowane okręty miały pływać do około 2005 r., wtedy miała wejść do służby kolejna generacja okrętów podwodnych znanych dziś pod kryptonimem Viking. Mimo, iż MW Norwegii nie ma dziś następców okrętów Typu 207 postanowiła wycofać je ze służby. Chęć przejęcia tych jednostek wyraziła Marynarka Wojenna RP, która szukała następców dla wycofywanych ze służby okrętów Dzik i Wilk. Marynarka Wojenna RP otrzymała 5 okrętów z których 4 będą w czynnej służbie a 5 będzie służył do szkoleń oraz jako baza części zamiennych.

Okręty tego typu eksploatowane są głównie przez siły morskie Niemiec i Danii, a także przez floty państw Ameryki Płd. Przystosowane są do działania we wszystkich rejonach świata.

Głównymi zadaniami stawianymi przed tymi okrętami jest zwalczanie okrętów nawodnych i transportowców przeciwnika, zwalczanie okrętów podwodnych, rozpoznanie, desant grup rozpoznawczo-dywersyjnych, osłona zespołów okrętów nawodnych oraz szlaków komunikacyjnych. Ze względu na swoje małe wymiary okręty te mogą być wykorzystywane do operacji antyterrorystycznych. Używając wyrzutni torpedowej można desantować nurków w pobliżu obiektu opanowanego przez terrorystów.